Ik stap binnen op een netwerkavond in Rotterdam. Er blijken nog niet zoveel mensen te zijn en ik sluit aan bij een sta-tafeltje waar geanimeerd wordt gepraat. Ik lijk dan wel heel outgoing, maar geloof me, op een groep vreemden afstappen is ook voor mij toch een beetje een drempelsituatie. Maar ik heb goed gekozen. Al snel spreekt een vrolijke dame me aan met de vraag die we elkaar nu eenmaal allemaal stellen op dit soort bijeenkomsten; “En wat doe jij -korte blik op mijn scheef hangende naamplaatje- Hélène?”…
Ik doe wat jij doet
Kort en (hopelijk) krachtig pitch ik dat ik mijn eigen communicatieadviesbureau ben begonnen en dat ik me specialiseer in het begeleiden van bedrijven bij de inzet van storytelling als strategisch instrument. “Oh echt? Wat goed, dat doe ik ook!” is haar antwoord. We lachen en besluiten zéker nog door te praten die avond, maar moeten eerst naar het openingswoord luisteren. Pas later op de avond komen we elkaar weer tegen en kan ik met haar delen dat ik in de tussentijd ook een fotograaf heb gesproken die op mijn ongewijzigde pitch reageerde met: “Ah, heel goed, dat doe ik ook!” We lachen opnieuw, concluderen dat we écht een keer door moeten praten, omdat we hoogstwaarschijnlijk toch stiekem hele andere invalshoeken hebben en we wisselen gretig visitekaartjes uit.
Knokken voor mijn business
Die avond hang ik moe op de bank en klik nog even door mijn LinkedIn-updates. Mijn oog wordt getrokken door hét TOVERWOORD in een post van een mij onbekende mevrouw. Ze heeft een open vraag gesteld aan het netwerk: “Wie heeft ervaring met een training/workshop op het gebied van STORYTELLING? Ben op zoek naar iets in die richting en ga graag af op ervaringen van mensen die ik ken! Alast bedankt!” Een valide, maar onvolledige vraag om een goed antwoord te kunnen geven. Voor wie is die workshop? Wat wil ze eruit halen? Zou het iets voor mij kunnen zijn? Met groeiende verbazing lees ik de -jawel- 24 reacties van mensen die namen van anderen of die van zichzelf adviseren en ik voel de neiging om de mijne er dan ook maar onder te zetten. Ook ik moet knokken voor mijn business toch?
Veel blinden en één olifant
Maar dan moet ik denken aan het verhaal dat ik voor het eerst hoorde 
op de Storytelling Academy; het verhaal van de blinden en de olifant. Het vertelt over een groep blinden waarvan niemand dus ooit een olifant heeft gezien. Ieder van hen verkent het lichaam van een olifant ‘op de tast’. De een voelt aan het oor en concludeert dat een olifant een soort tapijt is. Een ander voelt aan een poot en weet zeker dat een olifant een soort boomstam is. Een derde voelt aan de staart en begrijpt niets van de andere twee, omdat hij toch duidelijk een touw voelt. Zo trekken nog drie of vier anderen compleet verschillende conclusies over wat een olifant is. Allemaal hebben ze gelijk en allemaal hebben ze ongelijk, want niemand heeft de hele olifant in beeld.
Durf te vragen
Uiteindelijk voeg ik op LinkedIn niet de tip toe om contact met mij op te nemen, maar besluit in plaats daarvan de vragen te stellen die ik eerder aan mezelf stelde. Als een klant aan mij in mijn rol van communicatieadviseur vraagt ‘ik wil een filmpje’, roep ik toch ook niet blind ‘ok’! Dan zoek ik naar de vraag achter de vraag om een goed advies te kunnen geven of een filmpje wel het juiste middel is voor het beoogde doel. Storytelling heeft zo veel verschijningsvormen, hoe moet deze mevrouw weten waar ze om moet vragen als wij haar daar niet bij helpen?
Goud in handen
Het werken met verhalen heeft niet voor niets zo’n vlucht genomen de afgelopen tien jaar. ‘HET VERHAAL’ heeft heel veel professionals – waaronder mijzelf – een eeuwenoud, maar gloednieuw instrument in handen gegeven van zo’n authentieke eenvoud en met schijnbaar oneindige toepassingsmogelijkheden, dat we over elkaar heen rollen om er een vakgebied en verkoopbare business van te maken. En het is waar, ik doe er net zo hard aan mee, omdat ik er ook echt in geloof. Ik heb in heel mijn carrière als communicatieprofessional nog nooit een instrument en een taal in handen gehad die me zo natuurlijk ligt en die me in staat stelt om zonder moeite de verbinding te leggen tussen aan de ene kant strategische focus en planning en aan de andere kant pure menselijkheid en emotie.
Een poot om op te staan
Zie dit blog maar als een hartenkreet aan mijn mede-storytellers. Laten we alsjeblieft onszelf en onze klanten serieus nemen door ons stukje van de olifant te beschrijven voor wat het is en door door te vragen of dat wel het stukje is wat ze nodig hebben. Het zijn allemaal even belangrijke onderdelen van die prachtige, krachtige olifant, maar poten gebruik je om stevig op te staan, een staart om vliegen mee van je rug te zwiepen en oren om heel goed mee te luisteren. Ik ben opgeleid en geïnspireerd door een drietal van de toonaangevende storytellers van dit land en zie hoe zij hun stukje van de olifant met liefde en zorgvuldigheid afbakenen en presenteren voor zichzelf en aan hun klanten. zullen we daar een voorbeeld aan nemen?
NB – Met alle personen die ik in dit blog beschrijf heb ik inmiddels persoonlijk contact en met de twee die ik op de netwerkavond ontmoette, wordt binnenkort koffie gedronken 🙂
Het hele verhaal van de blinden en de olifant lees je (onder andere) hier.
