Vandaag was wat je een `saaie` dag mag noemen. Rond half 10 vertrokken uit Ostersund bij een schamele +2 graden. Na wat voorzichtig slipwerk op de rotondes die ons de stad uitleidden de E45 op en in zo’n 5 uur tijd naar Sorsele getufd.
De omstandigheden onderweg? Sneeuw, sneeuw, sneeuw (meestal op de grond, soms ook uit de lucht) en bomen. Kilomeeeeeeeeeeeters besneeuwde bossen. En daar dwars doorheen: Een bobsleebaan. Speciaal voor ons, om van begin tot eind vanaf te roetsen.
Hoe ongelofelijk anders is rijden met gladheid hier in dit noordelijke land. De wegen zijn volledig bevroren en toch rijden we gemiddeld zo`n 70 km per uur, omdat er simpelweg vrijwel geen medeweggebruikers zijn. De bermen zijn grote, zachte en langgerekte hopen sneeuw die doen vermoeden dat erin terecht komen zo erg nog niet is. Ik weet serieus niet of onder die rand sneeuw een vangrail verborgen zit of niet. Ik fantaseer van niet, zodat een onverwacht slippertje vooral een koddig momentje zou opleveren.
De spannende momenten van deze dag? Ok, laten we eerlijk zijn, feitelijk alle minuten waarin we in ijs en sneeuw best hard gingen (maar dat is het angsthaasje in mij dat spreekt). Maar verder: Een draadbreuk die de achterlichten van Oliver en Wendy saboteerde en onze poging om vanuit stilstand een hellinkje op te komen.
Dus laat me vertellen over die draadbreuk! Niet om de technische ins en outs, want daar begrijp ik toch niks van. Wel om het enthousiasme waarmee mijn reisgenoten ook dit bobbeltje in onze weg te lijf gingen. Klik klak, portier uit de auto getild. Rats, toolkit met utensils uitgerold. Tadaaaa, nieuw magisch meetapparaat erbij dat eerst afwachtend en na razendsnel opspeuren van de breuk met grote waardering welkom werd geheten in de groep. En binnen 20 minuten weer onderweg.
Ik zou kunnen zeggen dat de omgeving en het uitzicht vandaag eentonig waren. Feitelijk gezien heeft het kleurenpalet zich beperkt tot wit, grijs donkergroen en zwart op de de grond en blauw en grijs (in vele schakeringen) in de lucht. Maar dat ga ik niet zeggen. Want wat is dit land en deze uitgestrekte, koude leegte MOOI. We rijden uren achtereen door een levensgrote kerstkaart, met soms de verrassing van een geel-groene lucht, gitzwart rivierwater en prachtige, witte vlakten waar ergens onder de oppervlakte ook dat water moet zijn.
Ik kwam hier voor het grote niets en een leeg hoofd. Dat is goed aan het lukken. Heel even betrapte ik mezelf vandaag op de gedachte dat nog 2,5 week van ditzelfde misschien best heel `saai` was. Maar toen nam een andere gedachte het over. Wat heerlijk dat mijn hoofd hier uitgeschakeld mag zijn en dat het gewoon even dit is. Als ik rij, maak ik me druk over lekker en veilig rijden en als ik meerij maak ik me druk over het wasem- of ijsvrij houden van de ruiten. En ondertussen verwonderen we ons hardop en bij herhaling over dit prachtige land. Morgen naar (tourist trap) JokkMokk, waar we de hele groep gaan ontmoeten.
Maar we zijn nu hier. In Sorsele. Gisteren was het hier -25, vandaag -8 en morgen… Morgen gaan we zien wat Lapland voor ons in petto heeft.
