Dat bedenk je niet van tevoren toch? Maanden voorbereiding door manlief, hardtop dak in smashing groen-oranje-geel erop geschroefd, aan alle kanten bodem, dak en deuren aan de binnenkant met eierschuim beplakt tegen de snijdende kou, en wat blijkt? Stuifsneeuw trekt zich bijzonder weinig aan van al dat geknutsel en stuift, omdat het haar naam eer aan wil doen, gewoon tussen de randjes boven de voorruit door om in minuscule druppeltjes op ons neer te dalen.
Consternatie? Een beetje. Natuurlijk, want dit was pas de eerste sneeuwbui en we gaan nog veeeel meer tegemoet op weg naar de Noordkaap. De apps die we mee kunnen lezen van de `extreme` groep die nu de Noordkaap probeert te bereiken, laten vooral heel veel sneeuwstorm en gesloten wegen zien. De oplossing? McGyver zou trots op ons zijn. Op een parkeerplaats een reepje eierschuim afsnijden, proppen voor wat je waard bent en klaar is Klara. Geen stuif meer. Trots.
Hoe we dit hebben opgelost, is exemplarisch voor de groep mensen waar we nu onderdeel van zijn. Niet lang na ons euvel gebeurde er dit:
Over de radio werden we even terug geroepen, er werd wat gegraven, er werd een kabel gespannen, er werd een naam in de sneeuw geschreven, omdat er toch ook even geplast moest worden immers, er werd sleetje gereden om de toch wat geschrokken 9-jarige deelneemster weer te laten lachen en binnen de kortste keren waren we weer onderweg.
Vandaag hebben we 337 km van Salen naar Ostersund gereden. Dwars door sneeuw, ijs ennnn….een kudde rendieren.
De doorgewinterde deelnemers aan dit soort trip hebben ons op het hart gedrukt dat de omstandigheden die we vandaag al zijn tegengekomen, tijdens de vorige reis naar Moermansk niet zo heftig zijn geweest. Mooi, kunnen we lekker oefenen op wat eventueel toch nog komt.
En dat oefenen lukt Wijnand in ieder geval al prima, want de man heeft begin deze dag onze eend op legendarische wijze uit een slip weten te trekken. Mijn hart zat in mijn schapenwollen sokken, maar mijn vertrouwen in de zaak niet. Op naar morgen!
